Dag 7 Koken en Banjul

Vannacht hebben Yonna en ik niet veel geslapen. Yonna had heftige buikkrampen en bracht meer tijd in het toilet door dan in bed. Dat wordt niet wat vandaag. We hadden afgesproken dat Yonna en ik Benechin zouden gaan koken met Marie, terwijl de mannen naar de hoofdstad Banjul, zouden gaan met Essa. Yonna wilde wilde het liefst op de lodge blijven en stond erop dat wij wel op pad gingen. Met enige tegenzin hebben we het zo gedaan. Ze kan immers op elk moment naar Sifoe, of ik ben zo terug, dan bellen we Mama wel als taxi. 

Aangekomen bij de familie gingen we vrijwil direct op pad naar de kleine kapotte lokale markt. Kleintjes mee, en wij met zijn drieën. We kijken onze ogen uit naar dit kleurrijke spektakel. De vrouwen op de markt kijken net zo hard, want die zijn natuurlijk  nieuwsgierig wat Marie met de Tubabs doet haha. Het is er druk. Verschillende vrouwen verkopen prachtige mooie frisse groenten en kruiden. Bij sommige dames is het veel drukker dan bij andere en bij eentje (met de meest prachtig groenten) komt helemaal niemand. Wat gek. Marie legt me uit dat dit komt door de houding van de dame, zij wil niet verkopen als je normaal ergens anders komt. Marie heeft een een keer geprobeerd, maar kreeg gewoon niets. Dus dat was gelijk de laatste keer.  

Met de tas vol met verse spullen, kruiden, maggi, mosterd, gaan we weer terug. Een klein uurtje verder, schat ik in. Essa neemt Luuc en Silvijn mee, en voordat we beginnen te koken neem ik met Marie de door mij meegebrachte medicijnen door. Dingen als (kinder-) paracetamol, vitaminen etc zijn hier veel moeilijker verkrijgbaar, hartstikke duur, en van inferieure kwaliteit, dus nemen we het mee uit Nederland. Heel even komt Essas zus erbij zitten. Het gaat weer niet goed met haar, heeft de hele nacht niet geslapen, is angstig en ziet en hoort dingen die er niet zijn. 

Dan krijg ik kleren van Marie aan. Kan niet in mijn goede kleding gaan koken, vindt ze, de rook is te veel. Op naar de keuken! Een keuken is hier niets anders dan een open ruimte waar de potten staan en het vuur (houtskool of hout) staat. Ik vind het een heerlijke zen achtige ervaring. Heel relaxed wassen en snijden we de groenten, geholpen door de kleintjes, die om ons heen scharrelen en ook wat aandacht willen. Marie kookt alle dagen voor iedereen van de familie. Vandaag, met ons erbij zijn dat 20 mensen. Ze wordt soms geholpen door de oudere meisjes uit de familie, zo ook vandaag. De sportdag op school trekt de meiden niet zo, dus ze besloten vandaag thuis te blijven. Het is niet verplicht, vertelt ze.

Uren zijn we bezig met snijden, vijzelen, roeren in de potten. Door mij gaat het natuurlijk nog trager, maar het is leuk en gezellig! Het valt me op dat er niets verspild wordt. Afvalwater gaat de tuin in, groenteresten op de compost, alles wat herbruikt kan worden wordt gebruikt. Geweldig om te zien en leerzaam ook!

Als het dan eindelijk allemaal klaar is, eten we gezellig met de kinderen uit een pot. Zonder bestek, met de handen, want zo hoort het hahah. Het smaakt super! Het geklaai met de handen went al snel maar echt handigheid heb ik er niet in. Na het eten is er even tijd om te relaxen. We drinken attaya, lezen en boekje met de kinderen en kletsen wat. Essas zus hebben we vandaag helaas niet gezien. 

Een uurtje later komen de mannen teug uit Banjul en ook zij hebben een leuke dag achter de rug!  Moeten ze zelf maar over vertellen lijkt me.  Ze eten onze Benachin met smaak. Zelfs Yonna, die door hen is opgepikt kan ervan genieten. 

En zo is er opnieuw een dag omgevlogen. We hebben nog wel een probleempje op te lossen...ons rode blikkie lijkt de rit naar Banjul niet te hebben overleefd. Onverantwoord om langer in te rijden, zegt Luuc. Kalifa is zo sportief om ons zijn kleine zwarte auto te geven. En zo zijn we nog net voor donker thuis. Morgen weer een nieuwe dag